Dom studzienny @museum.de

Jupi jej!

Spójrzcie na dach! Kiedy kilka lat temu odbudowano dom studzienny, przykryto go żytnią słomą. Naprawdę dobrze to zrobili! Ale zapomnieli przedtem wymłócić kłosy! Na cetnary tu pysznych żytnich kłosów, ziarno na ziarnie ... i na dachu nie przeszkodzą nam żaden człowiek ani żaden kot. Czasami tylko przylecą ptaki po ziarenka. Nasi przyjaciele, pająki, również czują się tu fantastycznie. Och, co za mysi raj!

W przeszłości na dachu znajdował się zbiornik na wodę ... Wodę pompowano ze studni na dole i przechowywano w tym zbiorniku. A potem ... siuuuch! ... silnym strumieniem płynęła rurami do gospodarstwa. Dom studzienny stoi na wysokim kamiennym cokole. Woda, puszczana rurami w dół, docierała do budynku w mgnieniu oka. Rury wykonywano najpierw z wydrążonych pni drzew, potem używano rur ceramicznych. Cały sprzęt potrzebny do produkcji rur jest w domu studziennym: heble i siekiery, a przede wszystkim wiertła o różnych długościach i rozmiarach. Samą studnię zbudowano w następujący sposób: Budowniczowie wykonali mocny, owalny drewniany pierścień i obciążyli go pierścieniem z kamieni. Stopniowo usuwali ziemię spod pierścieni i kawałek po kawałku kopali szyb. Pierścień wykonany z drewna i kamieni zapadał się w ziemię, aż studnia osiągnęła głębokość 8, 9 lub 10 metrów. Ale co mnie to obchodzi! To była robota ludzi. Ja sobie tutaj zostanę pod strzechą i pochrupię mhh ... pyszne! – pochrupię żytnie ziarna.